Πέντε τραγουδά δέκα εικόνες και στο like

     Έχουν περασει ακριβώς είκοσι μέρες απο την τελευταία φορα που συναντηθήκαμε. Και δεν ξερω αν μου φαίνονται πολλές οι λίγες. Την μια αισθάνομαι οτι οι μέρες πέρασαν σύντομα και την αλλη οτι ηταν ένας αιώνας.
       Πάντως εμείς όλες αυτές τις ημέρες δεν έχουμε μιλήσει. Ευθέως τουλάχιστον. Εγω ανεβάζω χαρούμενα στάτους στο fb. Δείχνω χαρούμενη και ευτυχισμενη. Ίσως και οτι κατι συμβαίνει με κάποιον άλλον. Εκείνος ανεβάζει συνεχεια τραγούδια με ενα κοινό στοιχείο.... Το μου λειπεις.
         Μου λειπεις ακομη και τις στιγμές που σε ξεχνάω. Ετσι έγραψε! Με το τραγούδι απο κατω.
Με πειραζει που μου δείχνεις οτι δεν σε νοιάζει, αλλο τραγούδι. Και αλλα πολλα. Το προβλημα ομως οτι δεν σηκώνει το κινητό να μου τα πει εμένα αυτα. Να σηκώσει το κινητό και να γράψει ενα μήνυμα. Ίσως ξερει οτι αυτή η ανάγκη μου ειναι περισσότερο εκδικητική. Μεσα μου θελω να ξερω οτι εχω ακομη εξουσία στα συναισθήματα του. Γιατί πως θα μπορούσαμε εμείς να ξανα είμαστε μαζί μετα απο ολα αυτα. Αυτα που ειπώθηκαν αυτα που έγιναν... Πως μπορω να τον ξανα εμπιστευτώ.
          Και γενικα γιατί καν να μπω σε αυτή την διαδικασια σκέψης. Για πέντε τραγούδια,δέκα εικόνες και δυο like; Σε εμένα; Τι εχει πει σε εμένα; Τιποτα.... Πάντα ετσι ηταν ομως. Περίμενε απο το ενα τιποτα να καταφέρει τα πάντα. Οχι αυτή την φορα ομως... Οχι πια! 

Καλη τύχη! Να προσεχεις!

     "Καλη τύχη! Να προσέχεις!" Αυτο μου ειπες και έφυγες. Εγω έμεινα ακούνητη να κοιτάω την θάλασσα με δάκρυα να τρέχουν απο τα ματια μου. Δεν γύρισα να σε κοιτάξω να φεύγεις. Φοβήθηκα οτι θα τρέξω πισω σου.... Φοβήθηκα οτι δεν θα την ξεπέρναγα ποτε αυτή την εικόνα. Επίσης δεν ξερω αν γύρισες να με κοιτάξεις και εσυ πισω σου να κλαίω ή φοβηθηκες και εσυ οπως και εγω να αντικρίσεις τι άφηνες πισω σου.
        Έμεινα εκει μονη μου να κλαίω,δεν ξερω πόση ώρα,με τον κοσμο να περνάει χωρίς να με ενδιαφέρει. Απο τα δικα μου ματια περναγαν μονο οι δικές μας εικόνες,οι δικές μας στιγμές. Στιγμές που μου πλημμύριζαν τα ματια και ξεχειλιζαν! Δεν πενθουσα την σχέση μας. Αυτή την ειχα χάσει μήνες τωρα. Πενθουσα την απώλεια της ελπίδας οτι θα γυρίσεις ξανα σε εμένα. Βλέπεις δυο χρονια ετσι με είχες συνηθίσει. Αυτο έχανα...
        Ήξερα οτι η συνάντηση μας ηταν απο την αρχή ξεκαθάρισμα. Τι κάναμε που φταίξαμε τι χαλασαμε. Τι δώσαμε τι πήραμε τι πετάξαμε. Μου μιλαγες αλλα εγω κοίταζα τα ματια σου. Γιατί αυτα φώναζαν "συγγνωμη" "το μετάνιωσα" "σαγαπαω". Αλλα σώπασες. Προτιμησες να ζυγίσεις τα πράγματα στη ζωη σου. Και δικα μου το ίδιο φώναζαν και ειμαι σίγουρη οτι το κατάλαβες. Αλλα σώπασα. Οχι οχι... Ειμαι εγωίστρια για να πω εγω τέτοια πράγματα. Τι σημασια θα είχε τωρα πια άλλωστε;
           Καλη τύχη και να προσέχω λοιπόν. Αυτο που δεν σου ζήτησα ομως εκείνη την στιγμή ειναι να προσεχείς και εσυ τα κομμάτια μου. Αυτα που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Γιατί ειναι πολυ δικα μου και σου τα χάρισα απο την αρχή απλόχερα. Και μια δική μου ευχή. Να είσαι ευτυχισμένος! Αυτο απλα! Ευτυχισμένος!