Καλη τύχη! Να προσεχεις!

     "Καλη τύχη! Να προσέχεις!" Αυτο μου ειπες και έφυγες. Εγω έμεινα ακούνητη να κοιτάω την θάλασσα με δάκρυα να τρέχουν απο τα ματια μου. Δεν γύρισα να σε κοιτάξω να φεύγεις. Φοβήθηκα οτι θα τρέξω πισω σου.... Φοβήθηκα οτι δεν θα την ξεπέρναγα ποτε αυτή την εικόνα. Επίσης δεν ξερω αν γύρισες να με κοιτάξεις και εσυ πισω σου να κλαίω ή φοβηθηκες και εσυ οπως και εγω να αντικρίσεις τι άφηνες πισω σου.
        Έμεινα εκει μονη μου να κλαίω,δεν ξερω πόση ώρα,με τον κοσμο να περνάει χωρίς να με ενδιαφέρει. Απο τα δικα μου ματια περναγαν μονο οι δικές μας εικόνες,οι δικές μας στιγμές. Στιγμές που μου πλημμύριζαν τα ματια και ξεχειλιζαν! Δεν πενθουσα την σχέση μας. Αυτή την ειχα χάσει μήνες τωρα. Πενθουσα την απώλεια της ελπίδας οτι θα γυρίσεις ξανα σε εμένα. Βλέπεις δυο χρονια ετσι με είχες συνηθίσει. Αυτο έχανα...
        Ήξερα οτι η συνάντηση μας ηταν απο την αρχή ξεκαθάρισμα. Τι κάναμε που φταίξαμε τι χαλασαμε. Τι δώσαμε τι πήραμε τι πετάξαμε. Μου μιλαγες αλλα εγω κοίταζα τα ματια σου. Γιατί αυτα φώναζαν "συγγνωμη" "το μετάνιωσα" "σαγαπαω". Αλλα σώπασες. Προτιμησες να ζυγίσεις τα πράγματα στη ζωη σου. Και δικα μου το ίδιο φώναζαν και ειμαι σίγουρη οτι το κατάλαβες. Αλλα σώπασα. Οχι οχι... Ειμαι εγωίστρια για να πω εγω τέτοια πράγματα. Τι σημασια θα είχε τωρα πια άλλωστε;
           Καλη τύχη και να προσέχω λοιπόν. Αυτο που δεν σου ζήτησα ομως εκείνη την στιγμή ειναι να προσεχείς και εσυ τα κομμάτια μου. Αυτα που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Γιατί ειναι πολυ δικα μου και σου τα χάρισα απο την αρχή απλόχερα. Και μια δική μου ευχή. Να είσαι ευτυχισμένος! Αυτο απλα! Ευτυχισμένος!