Πέντε τραγουδά δέκα εικόνες και στο like

     Έχουν περασει ακριβώς είκοσι μέρες απο την τελευταία φορα που συναντηθήκαμε. Και δεν ξερω αν μου φαίνονται πολλές οι λίγες. Την μια αισθάνομαι οτι οι μέρες πέρασαν σύντομα και την αλλη οτι ηταν ένας αιώνας.
       Πάντως εμείς όλες αυτές τις ημέρες δεν έχουμε μιλήσει. Ευθέως τουλάχιστον. Εγω ανεβάζω χαρούμενα στάτους στο fb. Δείχνω χαρούμενη και ευτυχισμενη. Ίσως και οτι κατι συμβαίνει με κάποιον άλλον. Εκείνος ανεβάζει συνεχεια τραγούδια με ενα κοινό στοιχείο.... Το μου λειπεις.
         Μου λειπεις ακομη και τις στιγμές που σε ξεχνάω. Ετσι έγραψε! Με το τραγούδι απο κατω.
Με πειραζει που μου δείχνεις οτι δεν σε νοιάζει, αλλο τραγούδι. Και αλλα πολλα. Το προβλημα ομως οτι δεν σηκώνει το κινητό να μου τα πει εμένα αυτα. Να σηκώσει το κινητό και να γράψει ενα μήνυμα. Ίσως ξερει οτι αυτή η ανάγκη μου ειναι περισσότερο εκδικητική. Μεσα μου θελω να ξερω οτι εχω ακομη εξουσία στα συναισθήματα του. Γιατί πως θα μπορούσαμε εμείς να ξανα είμαστε μαζί μετα απο ολα αυτα. Αυτα που ειπώθηκαν αυτα που έγιναν... Πως μπορω να τον ξανα εμπιστευτώ.
          Και γενικα γιατί καν να μπω σε αυτή την διαδικασια σκέψης. Για πέντε τραγούδια,δέκα εικόνες και δυο like; Σε εμένα; Τι εχει πει σε εμένα; Τιποτα.... Πάντα ετσι ηταν ομως. Περίμενε απο το ενα τιποτα να καταφέρει τα πάντα. Οχι αυτή την φορα ομως... Οχι πια! 

Καλη τύχη! Να προσεχεις!

     "Καλη τύχη! Να προσέχεις!" Αυτο μου ειπες και έφυγες. Εγω έμεινα ακούνητη να κοιτάω την θάλασσα με δάκρυα να τρέχουν απο τα ματια μου. Δεν γύρισα να σε κοιτάξω να φεύγεις. Φοβήθηκα οτι θα τρέξω πισω σου.... Φοβήθηκα οτι δεν θα την ξεπέρναγα ποτε αυτή την εικόνα. Επίσης δεν ξερω αν γύρισες να με κοιτάξεις και εσυ πισω σου να κλαίω ή φοβηθηκες και εσυ οπως και εγω να αντικρίσεις τι άφηνες πισω σου.
        Έμεινα εκει μονη μου να κλαίω,δεν ξερω πόση ώρα,με τον κοσμο να περνάει χωρίς να με ενδιαφέρει. Απο τα δικα μου ματια περναγαν μονο οι δικές μας εικόνες,οι δικές μας στιγμές. Στιγμές που μου πλημμύριζαν τα ματια και ξεχειλιζαν! Δεν πενθουσα την σχέση μας. Αυτή την ειχα χάσει μήνες τωρα. Πενθουσα την απώλεια της ελπίδας οτι θα γυρίσεις ξανα σε εμένα. Βλέπεις δυο χρονια ετσι με είχες συνηθίσει. Αυτο έχανα...
        Ήξερα οτι η συνάντηση μας ηταν απο την αρχή ξεκαθάρισμα. Τι κάναμε που φταίξαμε τι χαλασαμε. Τι δώσαμε τι πήραμε τι πετάξαμε. Μου μιλαγες αλλα εγω κοίταζα τα ματια σου. Γιατί αυτα φώναζαν "συγγνωμη" "το μετάνιωσα" "σαγαπαω". Αλλα σώπασες. Προτιμησες να ζυγίσεις τα πράγματα στη ζωη σου. Και δικα μου το ίδιο φώναζαν και ειμαι σίγουρη οτι το κατάλαβες. Αλλα σώπασα. Οχι οχι... Ειμαι εγωίστρια για να πω εγω τέτοια πράγματα. Τι σημασια θα είχε τωρα πια άλλωστε;
           Καλη τύχη και να προσέχω λοιπόν. Αυτο που δεν σου ζήτησα ομως εκείνη την στιγμή ειναι να προσεχείς και εσυ τα κομμάτια μου. Αυτα που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Γιατί ειναι πολυ δικα μου και σου τα χάρισα απο την αρχή απλόχερα. Και μια δική μου ευχή. Να είσαι ευτυχισμένος! Αυτο απλα! Ευτυχισμένος!

Το τέλος στο παραμύθι γράφτηκε.... Χρονια μου πολλα

        Ξύπνησα απο το πρωί με μια αγωνία. Να δω μήνυμα σου. Δεν μπορεί η γιορτή μου ειναι σήμερα. Δεν μπορεί να μην μου στείλεις να μην με πάρεις ενα τηλέφωνο. Απο την αλλη έλεγα οτι οχι δεν θελω μήνυμα. Τηλέφωνο θελω! Τηλέφωνο όπως βρήκα και εγω το θάρρος και σε ειχα πάρει στα δικα σου γενέθλια πριν λίγους μήνες. Θα θυμωσω αν μου στείλεις μήνυμα!
           Κάθε φορα που χτυπάει το τηλέφωνο τρέχω να δω αν εισαι εκει με ενα άγχος φοβερό. Εχω έτοιμο όλο τον διάλογο μέσα στο κεφάλαιο. Θα κανω πλακα για να δείξω οτι δεν με νοιάζει πια θα σου πετάξω μια απόντα οτι θα ηθελα να σε δω αλλα μετα θα πω να μην αγχωνεσαι γιατί κανω πλακα.  Θα μάθω για την καθημερινότητα σου.
             Και το τηλέφωνο τελικά χτυπάει. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά σαν να εχω τρέξει μαραθώνιο. Αρχιζεις να μου λες τα σχέδια σου. Τι σκοπευεις να κανεις,τι σκέφτεσαι,τι θες! Με ρωτάς για εμένα . Και μου πετάς συνεχεια καρφιά για αυτα που εχες δει στο Facebook. Τα μέρη που εχω παει όπως εκει που θα πηγαίναμε μαζί,οτι εχω ανεβάσει και σε κανει να νομίζεις οτι ειμαι καλα. Και κάπου εκει αρχίζει το παιχνίδι ποιος θα την πει πιο πολυ στον άλλον.
             Το τηλέφωνο το κλείνουμε. Ειμαι χαρούμενη που μιλήσαμε. Αυτή ειναι η αληθεια. Σου λεω οταν γυρίσεις περιεμενω το δώρο σου και μου λες οτι σου χρωστάω και εγω ενα δώρο απο τα γενέθλια σου. Μετα απο κάποιες ωρες με ξαναπαίρνεις τηλέφωνο και εκει ολα χαλάνε.
              Σκέφτηκες κατι ανούσιο που ειπα και σε χάλασε. Και κάπου εκει αρχίζει ο τσακωμος. Με λες γραφική που συζητάω συνεχεια τα ίδια και τα ίδια και σου φωνάζω ποσο δειλός εισαι που δεν μου έδωσες ποτε εξηγήσεις. Μου τις χρωστας γαμωτο και αυτή ειναι η αληθεια. Ξεστομίζω πράγματα που πραγματικά δεν ήξερα οτι τα πίστευα για εσένα αλλα μου έβγαιναν τόσο αυθόρμητα. Και μου βγαίνουν αυθόρμητα γιατί μου φέρθηκες απαίσια και αυτή ειναι η αληθεια. Κλείνοντας το τηλέφωνο σου λεω με άσχημα λόγια να σκεφτείς τι εχεις κανει και να μην με ξανα πάρεις ποτε τηλέφωνο. Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή αλλα ξερω πολυ καλα οτι αυτο επρεπε να κανω. Θα θαύμαζα την κοπέλα που θα εκανε ακριβώς αυτο και εμένα με θαύμασα εκείνη την ώρα και ας ηθελα στο επόμενο λεπτό να σε παρω τηλέφωνο να σου ζητήσω συγγνωμη... Ποσο σαγαπαω Θεέ μου ακομη για να το σκέφτηκα αυτο!
         Και το κινητό σιγεί πια! Και δεν θα ξαναχτυπήσει ποτε για να γράψει στην οθόνη "εκεινος" όπως έγραψε σήμερα,δυο φορές την ίδια μέρα. Δεν θα ξαναμαθω νέα σου δεν θα ξανακούσω την φωνή σου. Το παραμύθι τελείωσε και δεν είχε happy end. Όπως σε ολα τα μυθιστορήματα που μου αρέσουν εμένα. Γιατί αυτα με το ευτυχισμένο τέλος τα θεωρώ ψεφτικα. Γιατί ετσι ειναι η ζωη. Εσένα να μην σε νοιάζει και εγω να μένω πισω και να κλαίω ακομη ενα βράδυ. Αλλα δεν θα το μάθεις. Γιατί η δικιά μου ηρωίδα στο δικό μου παραμυθι εχει πλεόνασμα αξιοπρέπειας. Το τέλος λοιπόν μετα απο δυο χρονια ήρθε πια.  Απλά δεν έζησαν ούτε αυτοί καλα ούτε εμείς καλύτερα....
Χρονια μου πολλα 

Δυορια δικιά μου

      Θυμαμαι τις ημέρες που είχαμε χωρίσει στην αρχή. Η κάθε ημέρα μου φαίνονταν αιώνας μέχρι να τελειώσει. Να έρθει αυτή η στιγμή να ξαπλώσω για να σε δω στον ύπνο μου. Μονο εκει άλλωστε μπορούσα να σε εχω πια.
         Αυτο στην πορεία άλλαξε όμως. Οι μέρες κυλούσαν πιο ομαλά. Και πάλι σε σκεφτόμουν αλλα οι μέρες ηταν πιο υποφερτές. Αισθανόμουν οτι τελικά μπορούσα να επιβιώσω μέσα στη μέρα. Ούτε να σε δω μέσα στα όνειρα μου ζητάγα. Απομακρυνόσουν σταδιακά και δεν με πειραζε.
          Αλλα ξαφνικά άρχισα να ασθανομαι πάλι αυτο το συναίσθημα της απώλειας και της έλλειψης σου. Ούτε που θυμαμαι πως ξεκίνησε.... Απλά ξαφνικά άρχισε να αισθάνομαι οτι λείπεις. Και αυτο ο φόβος, ή μαλλον το προαίσθημα φοβάμαι να πω, οτι ίσως υπάρχει κατι αλλο στη ζωη σου. Ίσως φταίνε τα check in με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Ίσως τα χαρούμενα τραγούδια που ανεβάζεις. Αλλα γιατί να χαλιέμαι; Μήπως και εγω τα ίδια δεν κανω; Χρησιμοποιώ αυτο τον τροπο για να δείχνω χαρούμενη και ευτυχισμένη. Ολα καλα και εγω ειμαι ευτυχισμένη. Κανω την ζωη μου που ειναι πολυ πιο διασκεδαστική τωρα που έφυγες. Ψέμματα! Η αληθεια κανονικά θα ηταν ποσο πολυ θα ηθελα να συνεχίζεις να είσαι κομμάτι της αλλα δεν τολμάω βεβαια.... Όπως πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μπαίνω στις επαφές και να ειμαι έτοιμη να σε πάρει τηλέφωνο... Αλλα με τι δικαιολογία; Δεν τολμάω να σου πω οτι μου λείπεις ακομη....
              Οχι οχι ... Μα τι λεω; Εγω ήμουν κάθετη την εχω πάρει την απόφαση μου. Γαμωτο εσυ που το διαβάζεις τωρα αυτο,πες μου γιατί μου ειναι τόσο δύσκολο να ξεχάσω και να προχωρήσω; Εκείνος γιατί να έφυγε με τέτοια ευκολία; Πως μπόρεσε;
               Και μέσα σε ολα αυτα σκέφτομαι και τη διορία που του εχω δώσει. Ετσι χωρίς να το ξέρει εκείνος! Εγω μέσα μου! Μέχρι τις 15 Αυγούστου! Αν του λείπω έστω ελάχιστα θα με ψάξει να μου μιλήσει, θα θελει να μάθει νεα μου , να με ακούσει, να ξανανοίξει την πόρτα της επικοινωνίας μας. Αν απλά στείλει ενα μήνυμα....θα τον διαγράψω για πάντα... Για πάντα!
                Με τι χαζή που ειμαι; Τσάμπα ελπίδες τρέφω! Εχει φύγει και αυτή τη φορα ειναι οριστικό!!
Μαρία 

Ιστορία με ενδιαφέρουσα πλοκή χωρίς κανένα νόημα....

        Ίσως τελικά όλα αυτά που κάθομαι και σκέφτομαι όλο αυτόν τον καιρό είναι ανούσια. Δεν γύρισε ούτε μια στιγμή πίσω να κοιτάξει τι έκανε και τι άφησε. Και στην πραγματικότητα και εγώ ήμουν χαρούμενη και δεν τον σκεφτόμουν....εντάξει τον σκεφτόμουν αλλά όχι με την ίδια ένταση όπως τώρα. Πραγματικά δεν ξέρω τι έχει συμβεί το τελευταίο διάστημα στο κεφάλι μου.
          Και το άλλο εκνευριστικό που ζω είναι ότι το τελευταίο διάστημα βλέπω συνέχεια όνειρα μαζί του. Κάθε βράδυ! Κάθε βράδυ! Γιατί μπορείτε να μου πείτε;
          Χτες το βράδυ είδα,λοιπόν, ότι ήμασταν μέσα στο αμάξι και πηγαίναμε στο Ναύπλιο όπου δεν ήξερε τον δρόμο και του το έδειχνα εγώ που τον ξέρω. Και εκείνος ήταν ξαφνικά σαν να μην μπορούσε να φτάσει στον προορισμό. Δεν μπορούσε να οδηγήσει,να πάρει τις στροφές. Μέχρι που σταμάτησε το αυτοκίνητο , κατέβηκε και έφυγε.
          Το σκεφτόμουν για το τι θέλει να μου πει το υποσυνείδητο μου. Μάλλον είδα σε όνειρο την πλοκή της σχέσης μας. Πάντα εγώ έδειχνα τον δρόμο, γιατί εκείνος δεν ήξερε που θέλει να πάμε. Εγώ έδειχνα τον δρόμο, γιατί ήξερα και τον προορισμό. Και εκείνου στα μισά  του φάνηκε πολύ δύσκολο. Γιατί το μόνο που του ζήτησα ήταν να κάτσει στην θέση του οδηγού. Έτσι όσο και να του αρέσει να οδηγάει , αυτή τη φορά ήθελε απλά να εγκαταλείψει στην άκρη το αμάξι και εμένα βέβαια μαζί του.
           Ίσως,λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξεχάσω και εγώ όπως ακριβώς έκανε και αυτός αυτό το διάστημα. Πέρασα όλα τα στάδια του χωρισμού. Και θύμωσα στην αρχή μαζί του, και προσπάθησα να το διαπραγματευτώ και σε κατάθλιψη ήμουν κάποια περίοδο κατεβάζοντας  τις σοκολάτες και τα πατατάκια είτε εναλλάξ είτε και ταυτοχρόνως ομολογώ. Εκείνος όλο αυτό το διάστημα δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο.Και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι αν δεν μου στείλει ένα απλό μήνυμα στην γιορτή μου είναι ικανός να γράψει στον τοίχο μου στο fb όπως και όλοι οι υπόλοιποι γνωστοί μου. Όσο και να χτυπιέται η Χριστίνα (η κολλητή μου) ότι θα το βρει ως δικαιολογία να με πάρει τηλέφωνο. Αυτή τη φορά θα είμαι εγώ αυτή που θα πέσει μέσα και όχι εκείνη....
          Το υποσυνείδητο μου μου μίλησε.. Ήρθε η ώρα να με ακούσω. Αυτή η ιστορία τελείωσε. Ήταν μια ιστορία με ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά τελικά χωρίς κανένα νόημα. Τέλος.....
                 

Μου χρωστας έναν Αύγουστο να το θυμάσαι......

      Ενα τηλέφωνο! Αυτο περιμένω όλο αυτόν τον καιρό! Τις τελευταίες μέρες δεν ξερω τι με εχει πιάσει. Ειναι σαν να βιώνω ξανά τις πρώτες μέρες του χωρισμού. Δεν ειναι οτι κλείνομαι μέσα στο σπίτι...οχι το αντίθετο. Άλλωστε πλέον γνωρίζω οτι το να κάθομαι μέσα μου κανει κακό. Αλλα ειναι αυτές οι ωρες,οι αρκετές ώρες που ειμαι μονη μου. Και τότε ειναι που σε σκέφτομαι. Καλα γενικα σε σκέφτομαι απλά τότε μπορω να εξωτερίκευση τα συναισθήματα μου.
        Ειναι περίεργη αυτή η ανάγκη μου για κλάμα. Ειναι σαν να προσπαθώ με αυτόν τον τροπο να βγάλω όλο τον πόνο που αισθάνομαι οτι εχει επίκεντρο το στομάχι μου. Σήμερα νόμιζα οτι σε είδα στο δρόμο. Μέχρι να συνηδητοποιήσω οτι δεν ησουν εσυ έχασα τον δρόμο κάτω απο τα πόδια μου. Περίεργο γιατί συνήθως οταν περπατάω στο δρόμο σε ψάχνω παντού για να σε δω.
          Περίεργο,λοιπόν,ειναι και ο τρόπος που αισθάνομαι. Τι με έπιασα  τωρα ξαφνικά; Έχουν περασει πια τέσσερις μήνες. Επρεπε να μην με νοιάζει. Αυτο που με πονάει όμως περισσότερο ειναι οτι όλο αυτο τον καιρό δεν με εχεις πάρει ενα τηλέφωνο. Ετσι να δεις τι κανω. Γι'αυτο τρομάζω.... Δεν αντιδράς όπως την προηγούμενη φορα. Ειναι μάλλον γιατί αυτή τη φορα πραγματικά σε έχασα. Ίσως αυτος ειναι και ο λόγος που αυτος ο πόνος ερχεται και φεύγει. Αλλα αν σε έχασα γιατί φοράς το δώρο μου ακομη.
              Γαμωτο ενα νεύμα σου θελω. Και ασε τα υπόλοιπα να τα κανω εγω. Οχι δεν μπορεί να φοβάσαι τόσο. Ούτε πιστεύω οτι με πιστεψες οταν σου έλεγα οτι δεν θα ξαναγυρίσω. Με ειδες πως εκλεγα οταν στο έλεγα...δεν μπορεί να με πιστεψες.
               Και πλησιάζει και η γιορτή μου. Και τρέμω στην ιδέα οτι θα αρκεστεις σε ενα τυπικό μήνυμα για χρόνια πολλα. Δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο απο εσένα. Για εσένα άλλωστε θα ειναι μια τυπική διαδικασία. Ενα απλό μήνυμα. Και εγω; Πως θα αισθανθώ εγω το σκέφτεσαι;
                Μου χρωστας ενα καλοκαίρι γαμωτο. Και αυτο ειδικά το καλοκαίρι ηθελα να το περάσουμε μαζί. Αυτο το καλοκαίρι που ειναι πριν τον στρατό σου και πριν παρω πτυχίο. Άλλα μου είχες υποσχεθεί για αυτο το καλοκαίρι. Για αυτόν τον Αύγουστο. Μου χρωστας έναν Αύγουστο να το θυμάσαι.....
Μαρία 

Φοβάμαι.....

 Οταν παρακολουθείς την ζωη σου να διαδραματίζεται σαν ταινία,αυτο πως λέγεται; Να περιμένεις να συμβεί κατι και εσυ ενώ θες να μην μπορεις να κινήσεις τις διαδικασίες. Πάντα πίστευα στο πεπρωμένο εγω ετσι κι αλλιώς και πάντα το έλεγα.
  Ειναι η πρώτη φορα που δεν βάζω τον εγωισμό μου μπροστά αλλα τον φόβο. Δεν ειναι πτι το βλεπω εγωιστικά και δεν θελω να σε παρω τηλέφωνο,δεν θελω να σου δείξω οτι ενδιαφέρομαι. Τα εχω ξεπεράσει αυτα καιρό τωρα. Άλλωστε πεθαίνω να μάθω τι κανεις,πως τα περνάς στη ζωη σου. Την αντίδραση σου φοβάμαι. Το ''τι θες;'' ''Γιατι με πήρες;''. Δεν θα αντέξω να τα ακούσω αυτα. Για αυτο και το εχω αφήσει σε εσένα. Δεν σου απαγόρευσα άλλωστε ποτε να με πάρεις τηλέφωνο. Δεν σου έκλεισα ποτε την πόρτα! Κακό αυτο για εμένα το ξερω αλλα δεν μπορω να στην κλείσω καιρό τωρα και το γνωρίζω πια καλα.
       Εκτός αν και εσυ εισαι ευτυχισμένος και δεν σε νοιάζει. Τότε και εγω κανω πισω. Η δικιά σου ευτυχία ετσι κι αλλιώς σημαίνει πολλα και για μενα. Που πήγε η εκδικητικότητα μου γαμωτο..... Δεν ήμουν ετσι εγω.... Με έχασα; Κατάφερες και με έχασα....  Και το χειρότερο δεν ξερω αν θα μπορέσω να με ξαναβρώ! Να ειμαι όπως ήμουν παλιά;
          Αλλα τωρα πάω να ετοιμαστω. Να βγω με φίλους.... Αλλο ενα βράδυ για να με πείσει οτι δεν με νοιάζει. Αφού δεν σε νοιάζει δεν με νοιάζει. Τα έχουμε ξαναπεί. Αλλα οταν δεις το check in περνά. Έστω για ενα λεπτό! Οχι δεν σε νοιάζει! Ούτε εμένα.... (Πάλι ψέμματα λέω γαμωτο!)
Μαρία