Ενα τηλέφωνο! Αυτο περιμένω όλο αυτόν τον καιρό! Τις τελευταίες μέρες δεν ξερω τι με εχει πιάσει. Ειναι σαν να βιώνω ξανά τις πρώτες μέρες του χωρισμού. Δεν ειναι οτι κλείνομαι μέσα στο σπίτι...οχι το αντίθετο. Άλλωστε πλέον γνωρίζω οτι το να κάθομαι μέσα μου κανει κακό. Αλλα ειναι αυτές οι ωρες,οι αρκετές ώρες που ειμαι μονη μου. Και τότε ειναι που σε σκέφτομαι. Καλα γενικα σε σκέφτομαι απλά τότε μπορω να εξωτερίκευση τα συναισθήματα μου.
Ειναι περίεργη αυτή η ανάγκη μου για κλάμα. Ειναι σαν να προσπαθώ με αυτόν τον τροπο να βγάλω όλο τον πόνο που αισθάνομαι οτι εχει επίκεντρο το στομάχι μου. Σήμερα νόμιζα οτι σε είδα στο δρόμο. Μέχρι να συνηδητοποιήσω οτι δεν ησουν εσυ έχασα τον δρόμο κάτω απο τα πόδια μου. Περίεργο γιατί συνήθως οταν περπατάω στο δρόμο σε ψάχνω παντού για να σε δω.
Περίεργο,λοιπόν,ειναι και ο τρόπος που αισθάνομαι. Τι με έπιασα τωρα ξαφνικά; Έχουν περασει πια τέσσερις μήνες. Επρεπε να μην με νοιάζει. Αυτο που με πονάει όμως περισσότερο ειναι οτι όλο αυτο τον καιρό δεν με εχεις πάρει ενα τηλέφωνο. Ετσι να δεις τι κανω. Γι'αυτο τρομάζω.... Δεν αντιδράς όπως την προηγούμενη φορα. Ειναι μάλλον γιατί αυτή τη φορα πραγματικά σε έχασα. Ίσως αυτος ειναι και ο λόγος που αυτος ο πόνος ερχεται και φεύγει. Αλλα αν σε έχασα γιατί φοράς το δώρο μου ακομη.
Γαμωτο ενα νεύμα σου θελω. Και ασε τα υπόλοιπα να τα κανω εγω. Οχι δεν μπορεί να φοβάσαι τόσο. Ούτε πιστεύω οτι με πιστεψες οταν σου έλεγα οτι δεν θα ξαναγυρίσω. Με ειδες πως εκλεγα οταν στο έλεγα...δεν μπορεί να με πιστεψες.
Και πλησιάζει και η γιορτή μου. Και τρέμω στην ιδέα οτι θα αρκεστεις σε ενα τυπικό μήνυμα για χρόνια πολλα. Δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο απο εσένα. Για εσένα άλλωστε θα ειναι μια τυπική διαδικασία. Ενα απλό μήνυμα. Και εγω; Πως θα αισθανθώ εγω το σκέφτεσαι;
Μου χρωστας ενα καλοκαίρι γαμωτο. Και αυτο ειδικά το καλοκαίρι ηθελα να το περάσουμε μαζί. Αυτο το καλοκαίρι που ειναι πριν τον στρατό σου και πριν παρω πτυχίο. Άλλα μου είχες υποσχεθεί για αυτο το καλοκαίρι. Για αυτόν τον Αύγουστο. Μου χρωστας έναν Αύγουστο να το θυμάσαι.....
Μαρία
Ειναι περίεργη αυτή η ανάγκη μου για κλάμα. Ειναι σαν να προσπαθώ με αυτόν τον τροπο να βγάλω όλο τον πόνο που αισθάνομαι οτι εχει επίκεντρο το στομάχι μου. Σήμερα νόμιζα οτι σε είδα στο δρόμο. Μέχρι να συνηδητοποιήσω οτι δεν ησουν εσυ έχασα τον δρόμο κάτω απο τα πόδια μου. Περίεργο γιατί συνήθως οταν περπατάω στο δρόμο σε ψάχνω παντού για να σε δω.
Περίεργο,λοιπόν,ειναι και ο τρόπος που αισθάνομαι. Τι με έπιασα τωρα ξαφνικά; Έχουν περασει πια τέσσερις μήνες. Επρεπε να μην με νοιάζει. Αυτο που με πονάει όμως περισσότερο ειναι οτι όλο αυτο τον καιρό δεν με εχεις πάρει ενα τηλέφωνο. Ετσι να δεις τι κανω. Γι'αυτο τρομάζω.... Δεν αντιδράς όπως την προηγούμενη φορα. Ειναι μάλλον γιατί αυτή τη φορα πραγματικά σε έχασα. Ίσως αυτος ειναι και ο λόγος που αυτος ο πόνος ερχεται και φεύγει. Αλλα αν σε έχασα γιατί φοράς το δώρο μου ακομη.
Γαμωτο ενα νεύμα σου θελω. Και ασε τα υπόλοιπα να τα κανω εγω. Οχι δεν μπορεί να φοβάσαι τόσο. Ούτε πιστεύω οτι με πιστεψες οταν σου έλεγα οτι δεν θα ξαναγυρίσω. Με ειδες πως εκλεγα οταν στο έλεγα...δεν μπορεί να με πιστεψες.
Και πλησιάζει και η γιορτή μου. Και τρέμω στην ιδέα οτι θα αρκεστεις σε ενα τυπικό μήνυμα για χρόνια πολλα. Δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο απο εσένα. Για εσένα άλλωστε θα ειναι μια τυπική διαδικασία. Ενα απλό μήνυμα. Και εγω; Πως θα αισθανθώ εγω το σκέφτεσαι;
Μου χρωστας ενα καλοκαίρι γαμωτο. Και αυτο ειδικά το καλοκαίρι ηθελα να το περάσουμε μαζί. Αυτο το καλοκαίρι που ειναι πριν τον στρατό σου και πριν παρω πτυχίο. Άλλα μου είχες υποσχεθεί για αυτο το καλοκαίρι. Για αυτόν τον Αύγουστο. Μου χρωστας έναν Αύγουστο να το θυμάσαι.....
Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου