Ξύπνησα απο το πρωί με μια αγωνία. Να δω μήνυμα σου. Δεν μπορεί η γιορτή μου ειναι σήμερα. Δεν μπορεί να μην μου στείλεις να μην με πάρεις ενα τηλέφωνο. Απο την αλλη έλεγα οτι οχι δεν θελω μήνυμα. Τηλέφωνο θελω! Τηλέφωνο όπως βρήκα και εγω το θάρρος και σε ειχα πάρει στα δικα σου γενέθλια πριν λίγους μήνες. Θα θυμωσω αν μου στείλεις μήνυμα!
Κάθε φορα που χτυπάει το τηλέφωνο τρέχω να δω αν εισαι εκει με ενα άγχος φοβερό. Εχω έτοιμο όλο τον διάλογο μέσα στο κεφάλαιο. Θα κανω πλακα για να δείξω οτι δεν με νοιάζει πια θα σου πετάξω μια απόντα οτι θα ηθελα να σε δω αλλα μετα θα πω να μην αγχωνεσαι γιατί κανω πλακα. Θα μάθω για την καθημερινότητα σου.
Και το τηλέφωνο τελικά χτυπάει. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά σαν να εχω τρέξει μαραθώνιο. Αρχιζεις να μου λες τα σχέδια σου. Τι σκοπευεις να κανεις,τι σκέφτεσαι,τι θες! Με ρωτάς για εμένα . Και μου πετάς συνεχεια καρφιά για αυτα που εχες δει στο Facebook. Τα μέρη που εχω παει όπως εκει που θα πηγαίναμε μαζί,οτι εχω ανεβάσει και σε κανει να νομίζεις οτι ειμαι καλα. Και κάπου εκει αρχίζει το παιχνίδι ποιος θα την πει πιο πολυ στον άλλον.
Το τηλέφωνο το κλείνουμε. Ειμαι χαρούμενη που μιλήσαμε. Αυτή ειναι η αληθεια. Σου λεω οταν γυρίσεις περιεμενω το δώρο σου και μου λες οτι σου χρωστάω και εγω ενα δώρο απο τα γενέθλια σου. Μετα απο κάποιες ωρες με ξαναπαίρνεις τηλέφωνο και εκει ολα χαλάνε.
Σκέφτηκες κατι ανούσιο που ειπα και σε χάλασε. Και κάπου εκει αρχίζει ο τσακωμος. Με λες γραφική που συζητάω συνεχεια τα ίδια και τα ίδια και σου φωνάζω ποσο δειλός εισαι που δεν μου έδωσες ποτε εξηγήσεις. Μου τις χρωστας γαμωτο και αυτή ειναι η αληθεια. Ξεστομίζω πράγματα που πραγματικά δεν ήξερα οτι τα πίστευα για εσένα αλλα μου έβγαιναν τόσο αυθόρμητα. Και μου βγαίνουν αυθόρμητα γιατί μου φέρθηκες απαίσια και αυτή ειναι η αληθεια. Κλείνοντας το τηλέφωνο σου λεω με άσχημα λόγια να σκεφτείς τι εχεις κανει και να μην με ξανα πάρεις ποτε τηλέφωνο. Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή αλλα ξερω πολυ καλα οτι αυτο επρεπε να κανω. Θα θαύμαζα την κοπέλα που θα εκανε ακριβώς αυτο και εμένα με θαύμασα εκείνη την ώρα και ας ηθελα στο επόμενο λεπτό να σε παρω τηλέφωνο να σου ζητήσω συγγνωμη... Ποσο σαγαπαω Θεέ μου ακομη για να το σκέφτηκα αυτο!
Και το κινητό σιγεί πια! Και δεν θα ξαναχτυπήσει ποτε για να γράψει στην οθόνη "εκεινος" όπως έγραψε σήμερα,δυο φορές την ίδια μέρα. Δεν θα ξαναμαθω νέα σου δεν θα ξανακούσω την φωνή σου. Το παραμύθι τελείωσε και δεν είχε happy end. Όπως σε ολα τα μυθιστορήματα που μου αρέσουν εμένα. Γιατί αυτα με το ευτυχισμένο τέλος τα θεωρώ ψεφτικα. Γιατί ετσι ειναι η ζωη. Εσένα να μην σε νοιάζει και εγω να μένω πισω και να κλαίω ακομη ενα βράδυ. Αλλα δεν θα το μάθεις. Γιατί η δικιά μου ηρωίδα στο δικό μου παραμυθι εχει πλεόνασμα αξιοπρέπειας. Το τέλος λοιπόν μετα απο δυο χρονια ήρθε πια. Απλά δεν έζησαν ούτε αυτοί καλα ούτε εμείς καλύτερα....
Χρονια μου πολλα
Κάθε φορα που χτυπάει το τηλέφωνο τρέχω να δω αν εισαι εκει με ενα άγχος φοβερό. Εχω έτοιμο όλο τον διάλογο μέσα στο κεφάλαιο. Θα κανω πλακα για να δείξω οτι δεν με νοιάζει πια θα σου πετάξω μια απόντα οτι θα ηθελα να σε δω αλλα μετα θα πω να μην αγχωνεσαι γιατί κανω πλακα. Θα μάθω για την καθημερινότητα σου.
Και το τηλέφωνο τελικά χτυπάει. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά σαν να εχω τρέξει μαραθώνιο. Αρχιζεις να μου λες τα σχέδια σου. Τι σκοπευεις να κανεις,τι σκέφτεσαι,τι θες! Με ρωτάς για εμένα . Και μου πετάς συνεχεια καρφιά για αυτα που εχες δει στο Facebook. Τα μέρη που εχω παει όπως εκει που θα πηγαίναμε μαζί,οτι εχω ανεβάσει και σε κανει να νομίζεις οτι ειμαι καλα. Και κάπου εκει αρχίζει το παιχνίδι ποιος θα την πει πιο πολυ στον άλλον.
Το τηλέφωνο το κλείνουμε. Ειμαι χαρούμενη που μιλήσαμε. Αυτή ειναι η αληθεια. Σου λεω οταν γυρίσεις περιεμενω το δώρο σου και μου λες οτι σου χρωστάω και εγω ενα δώρο απο τα γενέθλια σου. Μετα απο κάποιες ωρες με ξαναπαίρνεις τηλέφωνο και εκει ολα χαλάνε.
Σκέφτηκες κατι ανούσιο που ειπα και σε χάλασε. Και κάπου εκει αρχίζει ο τσακωμος. Με λες γραφική που συζητάω συνεχεια τα ίδια και τα ίδια και σου φωνάζω ποσο δειλός εισαι που δεν μου έδωσες ποτε εξηγήσεις. Μου τις χρωστας γαμωτο και αυτή ειναι η αληθεια. Ξεστομίζω πράγματα που πραγματικά δεν ήξερα οτι τα πίστευα για εσένα αλλα μου έβγαιναν τόσο αυθόρμητα. Και μου βγαίνουν αυθόρμητα γιατί μου φέρθηκες απαίσια και αυτή ειναι η αληθεια. Κλείνοντας το τηλέφωνο σου λεω με άσχημα λόγια να σκεφτείς τι εχεις κανει και να μην με ξανα πάρεις ποτε τηλέφωνο. Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή αλλα ξερω πολυ καλα οτι αυτο επρεπε να κανω. Θα θαύμαζα την κοπέλα που θα εκανε ακριβώς αυτο και εμένα με θαύμασα εκείνη την ώρα και ας ηθελα στο επόμενο λεπτό να σε παρω τηλέφωνο να σου ζητήσω συγγνωμη... Ποσο σαγαπαω Θεέ μου ακομη για να το σκέφτηκα αυτο!
Και το κινητό σιγεί πια! Και δεν θα ξαναχτυπήσει ποτε για να γράψει στην οθόνη "εκεινος" όπως έγραψε σήμερα,δυο φορές την ίδια μέρα. Δεν θα ξαναμαθω νέα σου δεν θα ξανακούσω την φωνή σου. Το παραμύθι τελείωσε και δεν είχε happy end. Όπως σε ολα τα μυθιστορήματα που μου αρέσουν εμένα. Γιατί αυτα με το ευτυχισμένο τέλος τα θεωρώ ψεφτικα. Γιατί ετσι ειναι η ζωη. Εσένα να μην σε νοιάζει και εγω να μένω πισω και να κλαίω ακομη ενα βράδυ. Αλλα δεν θα το μάθεις. Γιατί η δικιά μου ηρωίδα στο δικό μου παραμυθι εχει πλεόνασμα αξιοπρέπειας. Το τέλος λοιπόν μετα απο δυο χρονια ήρθε πια. Απλά δεν έζησαν ούτε αυτοί καλα ούτε εμείς καλύτερα....
Χρονια μου πολλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου